In een leegstaand stationsgebouw komt een toevallige groep mensen samen. Een discobal verspreidt lichtjes door de ruimte alsof het vuurvliegjes zijn. De mensen dansen, zingen, praten. Ze proberen extase te vinden: het gevoel dat ze samenvallen met de wereld. Maar hoe kun je samenvallen met een wereld die vervreemd is van zichzelf? Wat kan de manier waarop we dansen zeggen over de wereld waar we in leven? En kunnen we een betere wereld tot leven dansen?
Ekstasis wordt een ode aan de speelsheid, de vechtlust, en de verbeeldingskracht van de dansvloer. Maar de pijn, de eenzaamheid en het geweld van de wereld waar we in leven schemeren er voelbaar doorheen.
‘When we rave, we rave because we remember what awaits us outside. This is why we rave so hard.’ — Paata Sabelashvili
‘En zij die dansten werden voor gek verklaard door hen die de muziek niet konden horen’
— Citaat vaak onterecht toegeschreven aan Friedrich Nietzsche